«…πότε θα γίνουμε Ευρώπη;»

Από σύστασης του Ελληνικού κράτους και σε κάθε δραστηριότητα του Έλληνα πολίτη ένα ερώτημα πλανιόνταν, όχι πάντα δίκαια είναι η αλήθεια, στην ατμόσφαιρα της «ψωροκώσταινας» όπως κάποιοι ήθελαν να αποκαλούν την χώρα μας, το «…πότε θα γίνουμε Ευρώπη».

Το ερώτημα αυτό δεν θα μπορούσε να μην έχει πεδίο και βάση και στον χώρο του ελληνικού αθλητισμού και κατ’ επέκταση στον χώρο του ποδοσφαίρου μας…

Τι ζηλεύουμε όμως από …τας Ευρώπας στο ποδόσφαιρο όταν ζητάμε να γίνουμε σαν την αφεντιά τους; Μα νομίζω αυτά που στην Ευρώπη τα θεωρούν αυτονόητα, και ποια είναι αυτά; η ισονομία των ομάδων, η δυνατότητα να διακριθεί και ο λιγότερο πλούσιος σύλλογος, να τιμωρούνται όσοι παρανομούν, να τηρούνται οι αθλητικοί νόμοι και κανονισμοί, να παίζουν παίκτες από την ίδια χώρα και όχι κάποιοι που έρχονται με «καραβιές» και παρουσιάζονται ως …Μεσσίες και κυρίως, να έχουν όλοι την ελπίδα πως αν μέσα στους αγωνιστικούς χώρους το αξίζουν και το αποδείξουν, τότε θα διακριθούν, θα πάρουν το πρωτάθλημα ή το κύπελλο βρε αδερφέ…

Επειδή όμως τα μεταξωτά βρακιά θέλουν και επιδέξιους …πισινούς ας δούμε πότε το ποδόσφαιρό μας είχε, έστω, άρωμα από αυτό που λέμε «Ευρώπη» και θα αναφερθώ στα επαγγελματικά χρόνια του ποδοσφαίρου.

Την δεκαετία του ’80 λοιπόν, άρχισαν κάποιες επαρχιακές ομάδες να σηκώνουν το ανάστημά τους. Η Καστοριά με την κατάκτηση του κυπέλλου Ελλάδας, η Λάρισα με συμμετοχές σε τελικούς και τελικά να σηκώνει την κούπα το 1985.

Η πρωτομαγιά του ’88, με την ΑΕΛ να κατακτά το πρωτάθλημα, εκτός από το τι σήμαινε για τους φιλάθλους της ίδιας της ομάδας, έκανε και τους υγιώς  σκεπτόμενους φίλους των άλλων ομάδων να αναρωτηθούν: «ρε, μπας και γίναμε Αγγλία (δλδ. Ευρώπη) και πλέον μπορούν και εδώ να πάρουν και άλλες ομάδες το πρωτάθλημα εκτός των …γνωστών – άγνωστων;».

Ο χρόνος όμως κύλησε και το ερώτημα αυτό έμεινε όχι απλά αναπάντητο αλλά και κάτι σαν όνειρο θερινής νυκτός…, ο χρόνος όμως πέρασε και φτάσαμε στον Ιούνιο του 2011. Μετά από ένα πρωτάθλημα όπου είδαμε προέδρους ομάδων να βρίζουν άλλες ομάδες και πόλεις, όπου είδαμε πρόεδρους ομάδων να σέρνονται στα δικαστήρια με ποδοσφαιριστές άλλων ομάδων, όπου είδαμε προέδρους να πηγαίνουν σε γήπεδο όπου δεν έπαιζε το δικό τους σωματείο και να βρίζουν με τον χειρότερο τρόπο την μία ομάδα και τους ποδοσφαιριστές της, …είδαμε, είδαμε, είδαμε…, όλοι πιστέψαμε πως «εδώ δεν αλλάζει τίποτε, εδώ είναι Ελλάδα και η Ευρώπη δεν έχει θέση».

Ένα πρωί του Ιούνη λοιπόν, απόγευμα ήταν για την ακρίβεια, έρχεται μια εισαγγελέας και ένας σουπερ-κοριός και αποκαλύπτουν πως οι μισές ομάδες από αυτές που, υποτίθεται, αποτελούν την «αφρόκρεμα»(τρομάρα μας) του ποδοσφαίρου μας είναι μπλεγμένες σε προσυμφωνημένα(sic) παιχνίδια και καλούνται να περάσουν το κατώφλι της δικαιοσύνης.

Τότε ο άμοιρος ο Έλληνας, φίλαθλος και μη, ξανά αναρωτήθηκε: «ρε λες να γίναμε Ευρώπη;», ενώ οι πιο μυημένοι είπαν: «λες να γίναμε Ιταλία και να συμβεί και εδώ ότι έγινε εκεί, που δεν φοβήθηκαν τίποτε και υποβίβασαν ακόμη και την Γιουβέντους;».

Ο χρόνος πέρασε και φτάσαμε στο σήμερα… Και έρχομαι και αναρωτιέμαι: «τελικά γίναμε Ευρώπη, έστω στο ποδόσφαιρο;».
Σιγά μη γίναμε, απαντάω. Ίσα-ίσα βρισκόμαστε σε ακόμη χειρότερη κατάσταση απ’ ότι βρισκόμασταν τον περασμένο Μάιο.

Και είμαστε χειρότερα γιατί πλέον το βλέπουμε κατάφατσα πως αυτοί που διοικούν το ελληνικό ποδόσφαιρο μόνο για το ποδόσφαιρο και την αξιοπιστία του δεν ενδιαφέρονται. Γιατί μας «λένε» στη μούρη πως δεν τους ενδιαφέρει και δεν τους νοιάζει ο φίλαθλος που από το υστέρημά του πληρώνει το εισιτήριο. Γιατί μας «λένε» πως για το μόνο που ενδιαφέρονται είναι οι καρέκλες τους και οι …εξυπηρετήσεις.

Ούτε τώρα λοιπόν γίναμε Ευρώπη και όπως φαίνεται, δεν θα γίνουμε ΠΟΤΕ.
Και δεν θα γίνουμε γιατί αυτοί που πρώτοι θα έπρεπε να επιζητούν τον …εξευρωπαϊσμό(την καθαρότητα) του ποδοσφαίρου μας, το θέλουν σαν το …παιχνιδάκι τους…! Κάτι σαν το κομπολόι τους ή το γρήγορο αυτοκίνητό τους… Αν αυτοί δεν καταλάβουν πως μόνο με καθαρό και υγιές προϊόν θα κερδίσουν, τότε μια ζωή ποδοσφαιρικά, τουλάχιστον, θα είμαστε η «ψωροκώσταινα».

Υ.Γ.1: Είναι ή δεν είναι η εσπευσμένη επικύρωση της βαθμολογίας της super league, με την (αστεία) αιτιολογία της ρήτρας από το συνδρομητικό κανάλι, πως μόνο για τα φράγκα νoιάζονται;

 Υ.Γ.2: Ακούω και διαβάζω αναλύσεις επί αναλύσεων πως ένας από τους βασικούς λόγους της ήττας του Ολυμπιακού στην πρεμιέρα του champions league ήταν η έλλειψη αγώνων της ελληνικής ομάδας και συμφωνώ. Αυτό που δεν άκουσα όμως να συζητιέται όμως είναι αν για το γεγονός αυτό(την έλλειψη αγώνων) έχει μερίδιο ευθύνης και η ίδια η διοίκηση του Ολυμπιακού…

Άρθρο του Αποστόλη Τριανταφύλλου στο PameSports.gr