"Έκλαιγα από την Αθήνα μέχρι το Παρίσι"

Ο Ζιοβάνι αποκάλυψε την θλίψη του φεύγοντας από τον Ολυμπιακό και το κλάμα του κατά τη διάρκεια της πτήσης από την Αθήνα στο Παρίσι.

Λίγες ημέρες πριν κυκλοφορήσει επίσημα η αυτοβιογραφία του Ζιοβάνι (την εισαγωγή του βιβλίου έχει γράψει ο Πελέ) με τίτλο "Ζιοβάνι - Ο Θρύλος - Η αυτοβιογραφία μου", η εφημερίδα "Φως" έδωσε στη δημοσιότητα μία μικρή γεύση από την κατάθεση ψυχής του Βραζιλιάνου "μάγου", παρουσιάζοντας προδημοσίευση της αυτοβιογραφίας του.

Το παρασκήνιο για το πως κατέληξε στον Ολυμπιακό: "Περνούσαν οι μέρες και ο Ζοσέ Ρομπέρτο επέμενε όλο και περισσότερο. Ο Ολυμπιακός ήταν η ομάδα που είχε δείξει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον και ο μάνατζερ μου με προέτρεπε να πάμε στην Αθήνα και να μιλήσουμε από κοντά με τον πρόεδρο. "Άκου τι έχει να σου πει και μετά αποφασίζεις", μου έλεγε, αλλά εγώ ήμουν απόλυτος, κατηγορηματικός. Δεν ήθελα καν να το συζητήσω. Δεν πάω στον Ολυμπιακό, τελεία και παύλα! Συζητώ με την Άννα Ρόζα και αποφασίζουμε πως θα κάναμε ό,τι μας έλεγε ο Θεός. Εκείνος πάντα μας έδειχνε το σωστό δρόμο και ξέραμε πως και τώρα θα κάνει το ίδιο. Προσευχηθήκαμε και Του ζητήσαμε να μας δείξει σε ποια χώρα θα έπαιζα μπάλα από την επόμενη σεζόν. Περίμενα ένα σημάδι Του, αλλά δεν ήξερα ποιον τρόπο θα επέλεγε να μας το στείλει.

Ήξερα όμως πως αργά ή γρήγορα θα το έκανε. Με την Άννα Ρόζα πήγαμε κρουαζιέρα, στο Φερνάντο ντε Νορόνια, ένα μαγευτικό αρχιπέλαγος που αποτελείται από 21 νησιά. Καταγάλανα νερά, ιδανική θερμοκρασία και τοπία που σου κόβουν την ανάσα. Κοιτούσαμε μαγεμένοι τις ομορφιές του τόπου και κάναμε γνωριμίες με κόσμο που επίσης συμμετείχε στην κρουαζιέρα και παρακολουθούσε με τον ίδιο θαυμασμό τις εικόνες που ξετυλίγονταν μπροστά μας. Η Άννα Ρόζα έπιασε την κουβέντα με ένα μεσήλικα, εκεί γύρω στα 50, ο οποίος ρωτούσε τη γυναίκα μου αν γενικά της άρεσαν η θάλασσα, οι παραλίες, τοπία σαν κι αυτό που είχαμε το προνόμιο να βλέπουμε.

"Τώρα τα μαθαίνουμε κι εμείς", του απάντησε χαμογελαστή η Άννα Ρόζα και εκείνος της έδωσε μια συμβουλή που μας αιφνιδίασε εκείνη και εμένα αλλά μας έδειξε ξεκάθαρα τον δρόμο που έπρεπε να ακολουθήσουμε. "Αν έχεις την ευκαιρία, πρέπει οπωσδήποτε να πας στα ελληνικά νησιά!" Εκείνη τη στιγμή ένιωσα σαν μια φλόγα να ανάβει μέσα στην καρδιά μου, ήταν σημάδι από τον Θεό! Μου έλεγε μέσω εκείνου του ανθρώπου ότι έπρεπε να αποδεχτώ την πρόταση του Ολυμπιακού. Ότι σε εκείνη τη χώρα με τα πανέμορφα νησιά, τα οποία ήταν διάσημα σε όλο τον κόσμο, θα ήμουν ευτυχισμένος εγώ και η οικογένεια μου.

Δεν είχα πλέον καμία αμφιβολία, αλλά ένα δεύτερο συμβάν λίγες ώρες αργότερα ήρθε να επιβεβαιώσει με ακόμη περισσότερο δύναμη αυτό που ήδη ήξερα μέσα μου: ο Ολυμπιακός θα ήταν ο επόμενος σταθμός της καριέρας μου. Πήγαμε σε ένα ξενοδοχείο στο Σαλβαδόρ ντε Μπαΐα, όπου είχα πετύχει το τελευταίο μου γκολ στο φιλικό της Βραζιλίας με την Ολλανδία. Και εκεί, ένας υπάλληλος του ξενοδοχείου μας είπε το ίδιο ακριβώς με τον συνταξιδιώτη στην κρουαζιέρα, χωρίς να έχουμε ανοίξει εμείς σχετική συζήτηση: "Αξίζουν, πρέπει να γνωρίσετε τα ελληνικά νησιά. Αν σας δοθεί η ευκαιρία, μην την αφήσετε να πάει χαμένη".

Προσπάθησα να επικοινωνήσω με τον Ζοσέ Ρομπέρτο αλλά εκεί που βρισκόμασταν ήταν δύσκολο γιατί το σήμα δεν ήταν καλό. Όταν επιτέλους τα κατάφερα, του εξήγησα τι είχε συμβεί και του είπα να προχωρήσει εφόσον βέβαια το ενδιαφέρον του Ολυμπιακού ακόμη υφίσταται. Δεν ήξερα αν είχε ατονήσει το ενδιαφέρον των Ελλήνων με το πέρασμα των ημερών. Μια φράση προς τον Ζοσέ Ρομπέρτο αρκούσε. "Αν ξαναπάρει ο Ολυμπιακό άκουσε τι έχει να σου πει...".

Για το κλάμα του όταν έφυγε από τον Ολυμπιακό: "Χαρακτήρισα τα έξι χρόνια μου στον Ολυμπιακό ως τα καλύτερα της ζωής μου γιατί έτσι τα ένιωθα. Στη Βραζιλία λέμε πως τα δάκρυα είναι η καλύτερη παρηγοριά. Αυτό όμως δεν ισχύει πάντα. Είχε φτάσει η ώρα του αποχωρισμού. Παρ' ότι επέστρεφα στη χώρα μου, παρ' ότι θα έπαιζα στην πρώτη μεγάλη μου αγάπη, η καρδιά μου ήταν γεμάτη θλίψη. Έκλαιγα από την ώρα που απογειώθηκε το αεροπλάνο από την Αθήνα μέχρι να φτάσουμε στο Παρίσι, όπου έπρεπε να πάρω άλλη πτήση!

Ακούγεται υπερβολικό, αλλά έτσι ακριβώς ήταν. Η Άννα Ρόζα δεν έκανε καν τον κόπο να προσπαθήσει να με παρηγορήσει. Και εκείνη βουρκωμένη ήταν. Άφηνα πίσω μου έξι καταπληκτικά χρόνια, όπου δέθηκα με την ομάδα, με τον κόσμο, με τη χώρα. Όταν ο Θεός μου έστελνε το σημάδι για να πω "ναι" στον Ολυμπιακό, ποτέ δεν μπορούσα να φανταστώ ότι η σχέση αυτή θα εξελισσόταν με αυτό τον μοναδικό, τον μαγευτικό τρόπο".