ΧΑΛΚΕΝΤΕΡΟΙ .......!!!!!!!!

ΟΙ ΒΑΡΒΑΡΟΙ ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ ΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΞΙΕΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΩΝ ΡΩΜΑΙΩΝ, ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΣΕ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΕΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ

Υπάρχει μια παράμετρος στον αθλητισμό που μοιάζει να την αγνοούν οι περισσότεροι άνθρωποι του χώρου.

Μπορεί να έτυχε, αλλά πάντως δεν έχω διαβάσει ή, ακούσει σχεδόν τίποτα για αυτή. Θα μπορού­σαμε να την ονομάσουμε, απλοϊκά, «εσωτερική δύναμη». Και λέω «απλοϊκά» διότι στην πραγματικότητα πρόκειται για πολυσύνθετο πράγμα.

Η άθληση δεν είναι ποτέ μια μονοδιάστατη και μονοσήμαντη διαδικασία.

Εμπλέκονται πολλές και σημαντικές ανθρώπινες λειτουργίες, νο­ητικές και καθαρά σωματικές. Όταν η άθληση γίνεται πρωταθλητι­σμός, οι απαιτήσεις αυξάνουν. Και όταν ο πρωταθλητισμός αφορά σε κάποια ιδιαιτέρως απαιτητικά αθλήματα, οι πιέσεις συχνά γίνο­νται αφόρητες. Οι λίγοι που τις αντέχουν είναι οι μεγάλοι πρωταθλητές. Οι άνθρωποι, που έχουν φτιαχτή πιο στέρεοι από τους κοι­νούς θνητούς. Και αυτή στερεότη­τα δεν είναι φαινόμενο καθαρά μυϊκό. Έχει πάρα πολύ να κάνει με «το μέσα του ανθρώπου».

Οι αρχαίοι ήξεραν πάνω στο ζήτημα αυτό πολύ πε­ρισσότερο από όσο ξέρου­με εμείς, παρά τα αυξημέ­να επιστημονικά εφόδια που διατίθενται σήμερα και χρησιμοποιούσαν τη λέξη «χαλκέντερος» για να εκφράσουν ακριβώς αυτό, τη δύναμη που εδρεύει ΜΕΣΑ στον άνθρωπο, εκεί όπου δεν φαίνεται με γυ­μνό μάτι και είχε να κάνει περισσότερο με την ακμαία κατάσταση των εσωτερικών οργάνων, που τελικό προσδιορίζουν την συνολι­κή «φυσική» κατάσταση αλ­λά και την ηθική ευρωστία.

Ένας Σβαρτσενέγκερ 25 χρονών, που όμως τυχαίνει να μην είναι πραγματικά ΥΓΙΗΣ, πολύ απλά δεν έκανε για τους πολέμους των αρχαίων, ειδικά των Ελλήνων και των Ρωμαίων. Το κατά φάλαγγας μάχεσθαι, είτε με τον αθηναϊκό, είτε με τον σπαρτιατικό, θηβαϊκό. μακεδονικό, ρωμαϊκό τρόπο, απαιτούσε κυριολεκτικά θηριώδη αποθέματα ψυχικής δύναμης και νευρικής αντοχής. Μό­νον οι χαλκέντεροι ήταν κατάλληλοι για αυτό το είδος μάχης. Οι άνθρωποι που μπορούσαν να συνεχί­σουν να πολεμάνε μέσα σε ένα λουτρό αίματος, συχνά με ένα χέρι η ...μισό κρανίο λιγότερο!

Ο Μέγας Αλέ­ξανδρος είχε τραυματισθεί αμέτρητες φορές. Φαίνεται πως ουδέποτε ... καταδέχτηκε να το κάνει θέμα. Ο Αλέξανδρος δεν ήταν Σβαρτσενένκερ, η δύναμη του εστιαζόταν ΑΛΛΟΥ. Πολύ βαθιά μέσα στο είναι του. Στις Θερμοπύλες, οι τελευταίοι που απόμειναν όρθιοι, σύμφωνα με μελέ­τες και υπολογισμούς πολύ πιο ειδικών από μένα, πρέ­πει να έφεραν δεκάδες τραύματα ο καθένας. Ο Κυναίγειρος δεν είναι ΜΥ­ΘΟΣ! Όσο για τον αδελφό του, τον μεγάλο τραγικό Αισχύλο, μετά τη μάχη του Μαραθώνα αρχικά τον μέ­τρησαν μεταξύ των νεκρών, τόσο βαριά χτυπημέ­νος ήταν. Εννοείται ότι πο­λέμησε ΚΑΙ στη Σαλαμίνα, 10 χρόνια αργότερα. Τότε δεν υπήρχαν σειρές εφεδρείας! Σπουδαίο μητρώο «εν πολέμω» είχε και ο Σωκράτης. Ο τρόπος ζωής των αρχαίων απαιτούσε από αυτούς τρομερές βιο­λογικές και ηθικές δυνά­μεις. Είναι αξιοσημείωτο ότι οι βάρβαροι δεν ήταν έτσι παρά μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις. Διότι δεν είχαν τις ΑΡΧΕΣ και τις ΑΞΙΕΣ των πολιτισμένων Ελλήνων αλλά και Ρωμαίων. Αν ο μεγαλοφυής Αννίβας είχε στο στρατό του φιλότιμους Έλληνες και Ρωμαίους αντί φιλοτομαριστές Καρχηδόνιους, η πα­γκόσμια ιστορία θα ήταν τώρα διαφορετική.

Κανένα σύγχρονο σπορ δεν προετοιμάζει τον άνθρωπο για τόσο σκληρές δοκιμασίες όσο ο αρχαίος πόλεμος. Σχετικό πιο κοντά βρίσκεται η επαγγελματική πυγμα­χία. Και ατομικά θεωρώ πιο χαρακτηριστικό τύ­πο χαλκέντερου ανθρώ­που τον μεγάλο Ρόκυ Μαρτσιάνο. Ο οποίος θέλει ειδικό άρθρο......-

Άρθρο του Ηλία Μπαζίνα, στην εφημερίδα Φίλαθλος.